Pliki do pobrania

Polityka warunków pracy i prawa człowieka

Pobierz

Kodeks etyki biznesu

Pobierz

Kwestionariusz dostawcy

Pobierz

Procedura w sprawie rozpatrywania skarg

Pobierz

Nasze cele zrównoważonego rozwoju

Pobierz

Dowiedz się

Słownik pojęć

Podstawowe pojęcia i definicje z dziedziny filtracji powietrza

Charakterystyka filtra (filtracyjna) – zbiór danych zawierających podstawowe właściwości filtracyjne i przepływowe filtru.

Wskaźniki filtracyjne – parametry służące do opisu i oceny procesu filtracji powietrza:

  • skuteczność filtracji (lub współczynnik przeskoku):
    • całkowita
      lub
    • przedziałowa (frakcyjna),
  • strata ciśnienia podczas przepływu powietrza przez filtr (opór przepływu),
  • pojemność pyłowa filtru.



Skuteczność filtracji – zdolność urządzenia filtracyjnego lub materiału filtracyjnego do zatrzymywania pyłu, określona jako stosunek ilości (masy, liczby cząstek) pyłu zatrzymanego przez filtr do ilości doprowadzonej do filtru.

η = S1 – S2 / S1

S1 – stężenie pyłu w powietrzu przed filtrem,wyrażonejakonp.[mg/m3] lub [liczba cząstek /m3],
S2 – stężenie pyłu w powietrzu za filtrem,wyrażonejakonp.[mg/m3] lub [liczba cząstek /m3],


Skuteczność całkowita –

  1. skuteczność zatrzymania całej masy pyłu bez uwzględniania podziału na frakcje, [-] lub [%],
    lub
  2. skuteczność uśredniona dla całej powierzchni filtru w danych warunkach eksploatacyjnych, [-] lub [%].

Skuteczność przedziałowa (frakcyjna) – skuteczność określona dla cząstek o danym wymiarze (średnicy) lub z określonego przedziału ich wymiarów; zależnie od sposobu oznaczenia rozróżnia się przedziałową skuteczność liczbową lub wagową (masową), [-] lub [%].

Współczynnik przeskoku (penetracji, przenikania) – stosunek ilości pyłu opuszczającego filtr do ilości pyłu doprowadzonego do filtru, [-] lub [%].
 
Pojemność pyłowa filtru – masa pyłu zatrzymanego przez filtr, przypadająca na jednostkę powierzchni filtracyjnej, przy której został osiągnięty stan końcowy filtru, [g/m2].
 
Strata ciśnienia podczas przepływu powietrza przez filtr (opór przepływu powietrza, spadek ciśnienia powietrza) – różnica ciśnienia statycznego przed i za filtrem, [Pa].
 
Początkowy opór przepływu – spadek ciśnienia statycznego powietrza na niezapylonym filtrze przy nominalnym natężeniu przepływu powietrza, [Pa].
 
Końcowy opór przepływu (górna wartość graniczna) – ustalona przez producenta filtra górna wartość oporu przepływu powietrza, po osiągnięciu której materiał filtracyjny powinien być wymieniony, [Pa].
 
Stan końcowy filtru – stan, w którym opór filtru osiągnął górną wartość graniczną lub w którym skuteczność filtracji spadła do wartości uznanej w danej metodyce pomiarowej za najniższą dopuszczalną.
 
Nominalne natężenie przepływu powietrza – natężenie przepływu powietrza przez filtr, określone przez producenta, odpowiadające warunkom eksploatacyjnym, dla których zaprojektowano filtr, przy gęstości powietrza 1,20 kg/m3, wyrażone w [m3/s].
 
Powierzchnia czołowa filtru – powierzchnia przekroju poprzecznego filtru łącznie z ramą, [m2].
 
Powierzchnia czynna filtru – powierzchnia przekroju poprzecznego filtru, przez którą przepływa powietrze, [m2].
 
Powierzchnia efektywna materiału filtracyjnego – powierzchnia efektywna materiału filtracyjnego w filtrze, przez którą przepływa powietrze (bez powierzchni klejonych, prętów itd.), [m2].
 
Prędkość wlotowa – strumień objętościowy powietrza [m3/s] podzielony przez powierzchnię czołową filtru, [m/s].
 
Prędkość przepływu – strumień objętościowy powietrza [m3/s] podzielony przez powierzchnię czynną filtru, [m/s].
 
Prędkość filtracji – strumień objętościowy powietrza [m3/s] podzielony przez powierzchnię efektywną materiału filtracyjnego w filtrze, [m/s].
 
Klasyfikacja filtrów powietrza – zaliczenie filtrów powietrza do odpowiednich grup oraz klas w oparciu o wartości parametrów filtracyjnych (skuteczności lub penetracji) określanych za pomocą specjalnych procedur badawczych opisanych w normach.

Wprowadzenie do normy PN-EN ISO 16890

Od 2017 roku, ulega zmianie klasyfikacja wszystkich filtrów powietrza: wstępnych, dokładnych oraz wysokoskutecznych. 

W 2020 roku pojawią się modyfikacje również w klasyfikacji filtrów wysokoskutecznych.
Nowe normy PN-EN ISO 16890 dotyczące filtracji powietrza dla wentylacji ogólnej, określają nową klasyfikację filtrów, która zastępuje obecną PN-EN 779:2012.
Według ISO 16890 filtry zostały podzielone na klasy na podstawie ich skuteczności w odniesieniu do frakcji cząstek w pyle testowym: ePM1, ePM2,5, ePM10 oraz ISO Coarse (filtry zgrubne). Skuteczności filtrów określane są dla cząstek (PM – Particulate Matter) o wymiarach z zakresu: od 0,3 μm do 10 μm

Nowa norma PN-EN 779:2012

Przeciwpyłowe filtry powietrza do wentylacji ogólnej – Określanie parametrów filtracyjnych

Nowa norma PN-EN 1822-1:2009

Europejskę normę EN 1822-1:2009 stosuje się do wysokoskutecznych i bardzo niskiej penetracji filtrów powietrza używanych w zakresie wentylacji i kondycjonowania powietrza oraz powietrza do procesów technologicznych np. do czystych pomieszczeń albo w przemyśle farmaceutycznym. Ustanawia ona procedurę określenia skuteczności filtra na podstawie metody zliczania cząsteczek używając płynno- (alternatywnie stało-) cząsteczkowych aerozoli testowych i pozwala na zestandaryzowaną klasyfikację tych filtrów w wymiarze ich skuteczności lokalnej i całkowitej.

Wprowadzenie nowej normy europejskiej EN1822

Niniejszy dokument opisuje poprzedni stan różnych norm krajowych, na podstawie różnych kryteriów, dla potrzeb testowania skuteczności filtrów HEPA i ULPA. Rosnące zapotrzebowanie ze strony nowych sektorów takich jak branża mikroelektroniki, ale również przemysłu farmaceutycznego i biotechnologii, w połączeniu z ulepszoną technologią dotyczącą oznaczania cząstek, spowodowała potrzebę ustalenia nowej normy.

Wprowadzenie do normy EN779:2002

W roku 2002, Europejski komitet ds. normalizacji, Komitet techniczny 195, Grupa robocza 1 (CEN/TC195-WG1) ustanowił nową normę dla filtrów ogólnej wentylacji. Norma ta o symbolu EN779:2002 zastąpi istniejącą EN779:1993. Kraje członkowskie CEN* zobowiązane są do wydania własnych krajowych wersji tej normy w zakresie istniejących programów roboczych swoich własnych organizacji ds. normalizacji. Procedury opisane w tej normie opracowany zostały na podstawie przedstawionych w EN779:1993 i Euroevent 4/9:1997. Zachowana został podstawowa konstrukcja stanowiska do prób przedstawiona w EN779:1993 z wyjątkiem wyposażenia do badania nieprzezroczystości aerozoli atmosferycznych „punkt pyłu”. Zamiast tego, w przekroju poprzecznym kanału, przed testowanym filtrem, rozpraszany ma być równo aerozol DEHS (lubodpowiednik). Reprezentacyjne próbki pobierane przed i za filtrem analizowane są za pomocą optycznego licznika cząsteczek (OPC) dla przedstawienia danych dotyczących skuteczności odfiltrowywania wielkości cząsteczek przez filtr.