Dla wartości znamionowych i specyfikacji filtrów powietrza, ich pogrupowanie w różne klasy filtrów okazało się być korzystne w Europie. Klasyfikacja, tj. przydział do znormalizowanych klas filtrów dokonywany jest na podstawie efektywności filtra wg obowiązujących w Europie norm. Procedury testowe służące do tego celu są znormalizowane dla filtrów przeciwpyłowych wstępnego i dokładnego oczyszczania w ISO16890, a dla filtrów HEPA i ULPA, w EN 1822.
Od 2017 roku, ulega zmianie klasyfikacja wszystkich filtrów powietrza: wstępnych, dokładnych oraz wysokoskutecznych.
W 2020 roku pojawią się modyfikacje również w klasyfikacji filtrów wysokoskutecznych.
Nowe normy PN-EN ISO 16890 dotyczące filtracji powietrza dla wentylacji ogólnej, określają nową klasyfikację filtrów, która zastępuje obecną PN-EN 779:2012.
Według ISO 16890 filtry zostały podzielone na klasy na podstawie ich skuteczności w odniesieniu do frakcji cząstek w pyle testowym: ePM1, ePM2,5, ePM10 oraz ISO Coarse (filtry zgrubne). Skuteczności filtrów określane są dla cząstek (PM – Particulate Matter) o wymiarach z zakresu: od 0,3 μm do 10 μm
Europejskę normę EN 1822-1:2009 stosuje się do wysokoskutecznych i bardzo niskiej penetracji filtrów powietrza używanych w zakresie wentylacji i kondycjonowania powietrza oraz powietrza do procesów technologicznych np. do czystych pomieszczeń albo w przemyśle farmaceutycznym. Ustanawia ona procedurę określenia skuteczności filtra na podstawie metody zliczania cząsteczek używając płynno- (alternatywnie stało-) cząsteczkowych aerozoli testowych i pozwala na zestandaryzowaną klasyfikację tych filtrów w wymiarze ich skuteczności lokalnej i całkowitej.
Niniejszy dokument opisuje poprzedni stan różnych norm krajowych, na podstawie różnych kryteriów, dla potrzeb testowania skuteczności filtrów HEPA i ULPA. Rosnące zapotrzebowanie ze strony nowych sektorów takich jak branża mikroelektroniki, ale również przemysłu farmaceutycznego i biotechnologii, w połączeniu z ulepszoną technologią dotyczącą oznaczania cząstek, spowodowała potrzebę ustalenia nowej normy.
W roku 2002, Europejski komitet ds. normalizacji, Komitet techniczny 195, Grupa robocza 1 (CEN/TC195-WG1) ustanowił nową normę dla filtrów ogólnej wentylacji. Norma ta o symbolu EN779:2002 zastąpi istniejącą EN779:1993. Kraje członkowskie CEN* zobowiązane są do wydania własnych krajowych wersji tej normy w zakresie istniejących programów roboczych swoich własnych organizacji ds. normalizacji. Procedury opisane w tej normie opracowany zostały na podstawie przedstawionych w EN779:1993 i Euroevent 4/9:1997. Zachowana został podstawowa konstrukcja stanowiska do prób przedstawiona w EN779:1993 z wyjątkiem wyposażenia do badania nieprzezroczystości aerozoli atmosferycznych „punkt pyłu”. Zamiast tego, w przekroju poprzecznym kanału, przed testowanym filtrem, rozpraszany ma być równo aerozol DEHS (lubodpowiednik). Reprezentacyjne próbki pobierane przed i za filtrem analizowane są za pomocą optycznego licznika cząsteczek (OPC) dla przedstawienia danych dotyczących skuteczności odfiltrowywania wielkości cząsteczek przez filtr.